Μία από τις πιο συνηθισμένες εκφράσεις που ακούει ένας ψυχοθεραπευτής από τους ανθρώπους που κάθονται στην καρέκλα του, στον καναπέ του, στην πολυθρόνα του για να ξεκινήσουν το πανέμορφο αυτό ταξίδι της ψυχοθεραπείας είναι “Θέλω να βρω την εσωτερική μου ισορροπία και γαλήνη”.
Πώς όμως οι άνθρωποι καταλήγουν στο να αποζητούν κάτι το οποίο δεν γνωρίζουν εάν μπορούν να αποκτήσουν και ούτε ξέρουν τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να το επιτύχουν; Πολύ απλά διότι αυτό που αποκαλούμε “εσωτερική ισορροπία” είναι ένα κοινωνικό στερεότυπο το οποίο αγγίζει τα όρια της ουτοπίας!
Οι ρυθμοί της καθημερινότητας είναι τόσο έντονοι που το να έχουμε στόχο την εσωτερική ισορροπία και τη γαλήνη τότε είναι πολύ πιθανό να σπαταλήσουμε όλη μας τη ζωή προσπαθώντας. Πώς όμως μπορεί να επιτευχθεί επιτέλους αυτή η ισορροπία και η εσωτερική γαλήνη που ο κόσμος περιγράφει αρκετοί άνθρωποι θεωρούν πως την έχουν βρει; ποια εργαλεία πρέπει να χρησιμοιήσουμε για να επιτύχουμε κάτι το οποίο φαντάζει τόσο δύσκολο και τόσο περίπλοκο; Υπάρχει άραγε μία μέθοδος που εάν την ακολουθήσουμε τότε θα τα καταφέρουμε;
Αυτά είναι μερικά μονάχα από τα ερωτήματα που έχουν στο νου τους οι θεραπευτές και προσπαθούν και οι ίδιοι ανά τακτά χρονικά διαστήματα να απαντήσουν. Πρόσφατα βρέθηκα κι εγώ να αναζητώ απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και η απάντηση που έδωσα στον εαυτό μου, μου έδωσε ένα πολύ όμορφο συναίσθημα.
Αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν εσωτερική ισορροπία εμένα μου μοιάζει με μία τραμπάλα. Σαν αυτές που συναντούμε στις παιδικές χαρές και οι οποίες είναι πολύ σπάνιο να μείνουν στην ευθεία τους εάν βάλουμε ένα βάρος απ’ τη μία πλευρά και ένα βάρος από την άλλη. Ακόμα και αν συμβεί αυτό τότε θα ισχύσει για μερικά μονάχα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια θα γείρει είτε προς τη μία είτε προς την άλλη πλευρά. Άρα; Είναι δυνατόν η “τραμπάλα” που κρύβουμε μέσα σας να μπορέσει ποτέ να βρεθεί στην απόλυτη ισορροπία; Μάλλον όχι! Ποιο είναι το δικό μας καθήκον προς τον εαυτό μας; Να προσπαθούμε αυτή η εσωτερική “τραμπάλα” που μεταφράζεται με την έννοια της ισορροπίας να μην έχει έντονες ταλαντώσεις και πολλά και συνεχόμενα σκαμπανεβάσματα.
Αυτό είναι το δικό μου συμπέρασμα φυσικά. Δεν είναι μία θεωρία που έχει αρχή, μέση και τέλος. Είναι ένας οραματισμός που εμένα με κάνει να νιώθω ανακούφιση και ηρεμία κάθε φορά που προσπαθώ να διαχειριστώ πολλές καταστάσεις ταυτόχρονα ή κάθε φορά που απογοητεύω κάποιον ή κάποια φορά που νιώθω ανεπαρκής για κάτι. Γιατί; Γιατί πάντοτε θα υπάρχει κάποιος που δεν θα είναι ικανοποιημένος ή θα έχει κάποιο παράπονο και πάντοτε θα υπάρχει κάτι στο οποίο είμαστε ανεπαρκείς. Σημασία έχει ακόμα και όταν συνειδητοποιούμε τα παραπάνω να προσπαθούμε για το καλύτερο και να έχουμε την επίγνωση ότι όσο προσπαθούμε να έχουμε τους πάντες ευχαριστημένους τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από την προσωπική μας ευτυχία και από την ήρεμη ταλάντωση της “τραμπάλας”.
Νίκος Βόπης
Ph.D. in Modern Psychology at Yale University
NLP-CHA Master /Mind Trainer theSPEAKERS
