Τί είναι αυτό που φοβάσαι περισσότερο στη ζωή σου;
Ποιο είναι αυτό το πράγμα που σε τρομάζει περισσότερο από κάθε τι και κάθε φορά που το φέρνεις στο μυαλό σου το κρύβεις κάτω απ’ το χαλάκι γιατί δεν είσαι ακόμα έτοιμος να το αντιμετωπίσεις;
Κάπου εδώ θα σας πω μια ιστορία κάπως προσωποκεντρική. Μου αρέσει αρκετά η γειτονιά μου, για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι γιατί είναι γεμάτη από ανθρώπους νέους, με όρεξη και πάθος για τη ζωή, με όνειρα και φιλοδοξίες. Το Παγκράτι διαθέτει μία δική του ενέργεια και πολλές φορές, είτε μόνος είτε με φίλους θα βγω να περπατήσω, να πάρω μία γεύση από αυτή την ενέργεια, να εμπνευστώ από ήχους και εικόνες και να μπορέσω να πάω τη σκέψη μου ένα βήμα παρακάτω.
Πριν από λίγες ημέρες λοιπόν κάλεσα έναν φίλο να περπατήσουμε μαζί. Σκοπός μας ήταν να ξεκινήσουμε από τη γειτονιά μου, να φτάσουμε στο Μετς και να περιπλανηθούμε μέσα στα σοκάκια τα παλιά. “Νίκο πάμε σε γειτονιές παλιές, χρειάζομαι έμπνευση, είμαι σε ένα τέλμα εδώ και μέρες”. Φωτογράφος ο Κωνσταντίνος, καλλιτέχνης με τα όλα του και η έμπνευση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.
Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφέρω πως είμαι μεγάλος φαν των κοινωνικών πειραμάτων. Μόλις λοιπόν μου χτύπησε το κουδούνι και κατέβηκα να τον συναντήσω του λέω: “Κωνσταντίνε θες να παίξουμε ένα παιχνίδι στο ξεκίνημα της βόλτας;”. Δεν θα μπορούσε να μη συμμετάσχει καθ’ ότι ον κοινωνικό και περίεργο εκ φύσεως.
“Μέχρι να φτάσουμε στο Καλλιμάρμαρο θα διαλέξουμε τυχαία δέκα ανθρώπους και θα τους κάνουμε την ίδια ερώτηση. Η απάντηση που θα ζητάμε θα είναι όσο το δυνατόν πιο λιτή και περιεκτική”.
“Οκ! Πάμε! Αλλά δεν ξέρω ποια είναι η ερώτηση…”
“Δεν πειράζει… Θα την ακούσεις στον πρώτο που θα συναντήσουμε”.
Περπατάμε λίγα μέτρα και πετυχαίνουμε δύο παιδιά, ήταν δεν ήταν 23-24 χρόνων.
“Παιδιά συγγνώμη να σας κάνω μία ερώτηση και θα ήθελα να μου απαντήσετε όσο το δυνατόν πιο περιεκτικά. Τι είναι αυτό που σας τρομάζει περισσότερο στη ζωή;”. Πήραν λίγα λεπτά σκέψης, θέλοντας ο καθένας τους να δώσει μία απάντηση διαφορετική απ’ τα τετριμμένα. “Νομίζω αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι το να μείνω μόνος μου για όλη μου τη ζωή” μου απαντά ο ένας ενώ ο άλλος “δεν θα ήθελα με τίποτα να ζω στα όρια της φτώχειας και να μην μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου” μου απάντησε ο άλλος.
Προχωρήσαμε λίγο πιο κάτω και πετύχαμε δύο κοπέλες στην ίδια περίπου ηλικία με τα παιδιά που βρήκαμε προηγουμένως. Και πάλι η ίδια διατύπωση στην ερώτηση. Αυτή τη φορά οι απαντήσεις ήταν κάπως διαφορετικές.
“Εμένα με φοβίζει πιο πολύ να φύγουν απ’ τη ζωή αυτοί που αγαπώ” είπε η μία ενώ η άλλη αποκρίθηκε “εγώ δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να μην ερωτευτώ ποτέ”. Σεβαστές και οι δύο απαντήσεις, τις ευχαριστήσαμε και συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Δύο στενά παρακάτω και λίγο πριν αρχίσουμε να μπαίνουμε στο Μετς πετύχαμε μία παρέα τριών ανδρών, λίγο πιο μεγάλων ηλικιακά, κοντά στα 30.
“Εγώ δεν θα ήθελα ποτέ να ζω στη μετριότητα. Θέλω να πετύχω σπουδαία πράγματα στην καριέρα μου” είπε ο ένας, ο άλλος “Δεν θα ήθελα να βιώσω οδυνηρά συναισθήματα όπως ο θάνατος αγαπημένων μου”, ο τρίτος “δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω μια ζωή με απωθημένα”. Εξαιρετικές απαντήσεις και οι τρεις και διαπιστώσαμε την ποικιλομορφία των προτεραιοτήτων που έχουν οι άνθρωποι στις ζωές τους.
Καθώς πλέον βαδίζαμε στα στενά του όμορφου Μετς ο Κωνσταντίνος με ρώτησε: “Για ποιο λόγο θες να μάθεις τι είναι αυτό που τρομάζει περισσότερο τους ανθρώπους;”
“Γιατί μου κάνει εντύπωση το πως όλα όσα τους τρομάζουν αφορούν τον άξονα της ζωής που ζουν. Κανένας δεν μιλά για το μετά. Όλοι μιλούν για πράγματα που τους αφορούν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους”.
“Λογικό δεν είναι αυτό ρε Νίκο;”
“Απόλυτα λογικό και φυσιολογικό”.
“Εσένα όμως τι είναι αυτό που σε τρομάζει περισσότερο;” με ρώτησε…
“Εμένα με τρομάζει το ενδεχόμενο όταν πεθάνω μετά από δέκα, είκοσι χρόνια να μη με θυμάται κανείς. Να μην έχω βάλει ένα μικρό ή μεγάλο λιθαράκι στην εξέλιξη της κοινωνίας και της ανθρωπότητας. Αυτό εμένα με φοβίζει περισσότερο. Να μην έχω προσφέρει τίποτα”.
Οι προτεραιότητες των ανθρώπων αλλάζουν ανάλογα με τις ανάγκες τις οποίες έχουν. Εάν όμως αναλογιστούμε πως ως άνθρωποι έχουμε τη δυνατότητα με τις πράξεις μας να επηρεάσουμε την εξέλιξη της κοινωνίας είτε σε μεγαλύτερο είτε σε μικρότερο βαθμό τότε σίγουρα θα μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε καλύτερα τον καιρό που είμαστε στη ζωή. Γιατί το σημαντικότερο δεν είναι το πόσο θα ζήσει κάποιος αλλά το πώς θα ζήσει και το τι θα προσφέρει καθώς όλα είναι θέμα επιλογών και προτεραιοτήτων. Βάλε στόχο την εξέλιξη και εάν επικεντρωθείς σε αυτή τότε τα παράπλευρα εφόδια θα έρθουν αργά ή γρήγορα. Απλά κάνε σοφές επιλογές του ποιος θες να είσαι και του τι θες να αφήσεις πίσω σου. Ζήσε γι’ αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ…
Νίκος Βόπης PhD candidate
NLP MPrac – CH – CHA Master /Mind Trainer
