Υπάρχει ένα παράδοξο στις ανθρώπινες σχέσεις αναφορικά με την ατομικότητα και το μαζί. Ποιο είναι αυτό; Ενώ θεωρούμε ότι μπορούμε να επικοινωνούμε ορθά και αποτελεσματικά με τους γύρω μας, όταν μπαίνουμε σε ένα σχεσιακό περιβάλλον τότε αυτό μερικές φορές μπορεί όχι μόνο να αλλάξει, αλλά μπορεί και να εμφανιστεί με αρκετά προβληματικό τρόπο.
Τι ακριβώς εννοούμε όμως με αυτό; Πολλές φορές υποθέτουμε ότι ο/η σύντροφός μας γνωρίζει γιατί είμαστε αναστατωμένοι, ότι οι φίλοι μας ίσως θα έπρεπε να συνειδητοποιούν τις ευαισθησίες μας και ότι οι συνεργάτες μας πρέπει να καταλαβαίνουν το πως ακριβώς θέλουμε να γίνονται τα πράγματα. Αυτό όμως, όπως είναι αναμενόμενο, δεν συμβαίνει πάντα. ‘Η μάλλον, συμβαίνει σπάνια.
Σε ένα μωρό είναι ευρέως γνωστό πως ο περίγυρός του προσπαθεί να διαβάσει τις επιθυμίες του και τις ανάγκες του. Δεν μπορεί να επικοινωνήσει το οτιδήποτε. Αυτό μπορεί να είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό για το ίδιο και μπορεί να συνεχιστεί και στην παιδική ηλικία αλλά με επικίνδυνες προσδοκίες. Μπορεί να αναπτύξει μέσα στο τότε παιδί και στον τώρα ενήλικα την πεποίθηση ότι ο καθένας, ειδικά όταν αυτός ο καθένας νοιάζεται για εμάς και μας αγαπά, θα πρέπει να αναγνωρίζει το τι σκεφτόμαστε και να αντιλαμβάνεται τις πιο βαθιές επιθυμίες μας χωρίς να χρειάζεται να πει πολλά ή και τίποτα.
Έτσι διαμορφώνεται μία διαδεδομένη τάση να υποθέτουν οι άνθρωποι πως οι γύρω τους, οι κοντινοί τους, ξέρουν τι θέλουν, ξέρουν γιατί είναι αναστατωμένοι, συνειδητοποιούν τις ευαισθησίες τους αλλά και τις ανάγκες τους. Μάλιστα, εάν δεν συμβεί το παραπάνω, συνήθως υπάρχει εκνευρισμός και ταραχή.
Εδώ θα πρέπει να εμφανιστεί η σπουδαιότητα της διδασκαλίας. Πρόκειται για μία δεξιότητα που θα έπρεπε να εφαρμόζουμε σε καθημερινή βάση και να προσπαθούμε με υπομονή και προσήλωση να διδάξουμε στους γύρω μας ένα σπουδαίο μάθημα με τίτλο “Ο εαυτός μου”. Τι μας αρέσει, τι αντιπαθούμε, τι μας κάνει να νιώθουμε χαρά, λύπη, φόβο, θυμό, τι θέλουμε από τον κόσμο.
Γιατί γίνεται όλο αυτό; γιατί πολύ απλά οι ενήλικες σε αντίθεση με τα μωρά, τα οποία νοιάζονται για μια χούφτα πράγματα, έχουν πολλαπλές ανάγκες και δεκάδες χιλιάδες ιδέες. Από το πως να δένουν τα παπούτσια τους μέχρι το πως να κυβερνούν μια χώρα. Έτσι, είναι όμορφο και υγιές να εκφράζουμε τις απόψεις μας πριν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να θυμώσει/νευριάσει για το οτιδήποτε υποθέτουμε ότι ο άλλος έπρεπε να ξέρει.
Μπορεί μερικές φορές να μας φαίνεται απίστευτο ότι θα πρέπει να εξηγούμε σε ενήλικες ανθρώπους θεμελιώδεις συμπεριφορές της ζωής όμως όταν ήμασταν παιδιά δεν μπαίναμε σε αυτή τη διαδικασία της αγανάκτησης της επεξήγησης των θεμελιωδών. Μάλλον αυτό συμβαίνει διότι νοσταλγούμε την παιδική μας ηλικία περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε.
Νίκος Βόπης
Ph.D. in Modern Psychology at Yale University
NLP-CHA Master /Mind Trainer theSPEAKERS
