Αυτό το κείμενο με βρίσκει στο Άγιο Όρος και πιο συγκεκριμένα στην Ι. Μ. Σταυρονικήτα.
Η ιστορία της μονής ξεκινά τον 10ο αιώνα. Τηρώντας τα παλιά παραδοσιακά πρότυπα των μοναχών της μονής ακόμα και τώρα δεν έχει ρεύμα ενώ η απόσυρση στα κελιά των μοναχών είναι στις 20:30. Εδώ ακολουθείται το παλιό ημερολόγιο δηλαδή για τους μοναχούς σήμερα είναι 1η Αυγούστου.
Ακόμα ακολουθείται η βυζαντινή ώρα κατά την οποία ισχύει το εξής. Μεσάνυχτα είναι επί της ουσίας όταν δύει ο ήλιος για αυτό και το πρωινό εγερτήριο είναι στις 03:00.
Όλα λοιπόν εντελώς διαφορετικά και ξένα. Άλλη ώρα, άλλη μέρα, άλλη εποχή (χωρίς ρεύμα, χωρίς χρήση κινητών από τους μοναχούς, χωρίς καμία ηλεκτρονική συσκευή). Πώς γίνεται αυτό και γιατί γίνεται αυτό;
Ένας μοναχός μου είπε εν συντομία την δική του ιστορία. Κατάγεται λέει από μία αστική οικογένεια της Αυστραλίας με ελληνικές ρίζες όπου είχε στην κατοχή της μεγάλες επιχειρήσεις τόσο στην Αυστραλία όσο και στην Αγγλία. Ταξίδευε αρκετά και ήταν ευχαριστημένος από την εργασία του ωστόσο τίποτα δεν τον γέμιζε. Μια μέρα λοιπόν, στα 45 του, επισκέφθηκε το Όρος. Τον γέμισε. Τον γαλήνευσε. Τον ηρέμησε. Εδώ και 7 περίπου χρόνια άφησε την κοσμική ζωή, όπως την αποκαλούν, άφησε όλη του την υλική περιουσία και πλέον αναβλύζει αγάπη ή τουλάχιστον αυτό νιώθω όταν τον βλέπω, κάνοντας αυτό που επιθυμεί.
Πόσο διαφορετική είναι η παραπάνω ιστορία από αυτήν που είτε θα περίμενες να ακούσεις είτε έχεις συνηθίσει να ακούς στην καθημερινότητα;
Όλοι ή τουλάχιστον αρκετοί από εμάς προσπαθούμε για το κάτι καλύτερο, για το κάτι παραπάνω, για το κάτι ακόμα. Αυτός εδώ ο άνθρωπος γιατί να τα αφήσει όλα για να μείνει στο τίποτα, στην απομάκρυνση, στην απομόνωση (θα τολμήσω να πω);
Η απάντηση είναι δύσκολη αλλά απλή. ΔΙΟΤΙ αυτό όριζε η ψυχή του. Με αυτό γεμίζει, με αυτό αναπτύσσεται, με αυτό γαληνεύει.
Από πότε η ζωή με τα υλικά αγαθά είναι αυτή που γεμίζει τους πάντες; Ή να το πω αλλιώς, από πότε το «όσα περισσότερα, τόσο καλύτερα» αντιπροσωπεύει όλους;
Την ίδια στιγμή που κάποιος χόρτασε και πετάει το υπόλοιπο φαγητό από το πιάτο του, την ίδια ώρα ο οργανισμός “Word Food Program” αναζητά δωρεές για να προσφέρει φαγητό σε περισσότερες από 16 χώρες.
Δε θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση, το μόνο που θέλω να κάνω είναι να αναλογιστούμε μαζί τι σημαίνει αυτό το υλικό αγαθό με κάνει ευτυχισμένο, πόσο τυχερός/η είμαι που έχω ό,τι έχω και τέλος τι σε αυτή τη ζωή γεμίζει τη ψυχή μου.
Να σου πω τι γεμίζει τη δική μου ψυχή;
-Το δροσερό νερό
-Το δάσος του Μετσόβου
-Το ηλιοβασίλεμα στην Αμοργό
-Το βραδινό μήνυμα του αγαπημένου μου προσώπου
-Η μουσική στο πικάπ το Σάββατο το πρωί
Πόσο κοστίζουν τα παραπάνω; Τίποτα παρά μόνο την υγεία μου. Για να καταφέρω να βιώσω τα παραπάνω πρέπει να είμαι εν ζωή. Ο Robin Sharma αναφέρει σε κάποιο βιβλίο του “You can’t become a legend, if you are dead”.
Τίποτα δεν έχει καμία απολύτως σημασία εάν δεν είσαι υγιής. Ως εκ τούτου, το τώρα είναι η καλύτερη μοναδική επιλογή που έχεις.
Εσύ επιλέγεις πώς θα τη ζήσεις και από ποιους θα περιστοιχίζεται αλλά ζήσε την.
Σου εύχομαι καλό υπόλοιπο Αυγούστου.
Μέχρι την επόμενη φορά…keep living (με τον τρόπο και τους ανθρώπους που αληθινά γεμίζουν τη ψυχή σου)!
Με αγάπη και εκτίμηση,
Αποστόλης
Αποστόλης Κουμαρίνος
Ιδρυτής των theSPEAKERS & Πρωταθλητής Δημόσιας Ομιλίας
