Πόσες φορές σου έχει συμβεί να συνομιλείς με κάποιον και να μιλάει συνέχεια για εκείνον; Ή, ακόμα χειρότερα, να ακούς έναν ομιλητή -τον οποίο μπορεί να έχεις πληρώσει κιόλας- και αντί να λέει πράγματα που μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους, να μιλάει για τον εαυτό του;
Σ’ εμένα έχει συμβεί αρκετές φορές. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι από εδώ και στο εξής δεν θα μιλάμε για εμάς. Θα μιλάμε, αλλά όταν μιλάμε με κάποιον ή πραγματοποιούμε μια δημόσια ομιλία, πρέπει πρώτα απ’ όλα να σκεφτόμαστε τον συνομιλητή μας ή το κοινό μας. Θα μοιραζόμαστε -εφόσον υπάρχει λόγος- προσωπικές ιστορίες, αλλά σκοπός είναι να το κάνουμε με τρόπο που έχει νόημα για τους άλλους.
Ακόμα, είναι σημαντικό να μιλάμε με τρόπο που δίνει αξία στους άλλους. Να λέμε αν έχουμε να προτείνουμε στον συνομιλητή μας. Κάτι το οποίο μπορεί να τον βοηθήσει. Και αντίστοιχα, να ενθαρρύνουμε τους άλλους να μας λένε τη γνώμη τους, ώστε να μη συμβεί αυτό που έγινε σε έναν αυτοκράτορα, όπως τόσο γλαφυρά παρουσιάζει μέσα από μια παραβολή ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν:
Ήταν, λοιπόν, ένας αυτοκράτορας που του άρεσαν πολύ τα καινούργια ρούχα και ξόδευε όλα του τα χρήματα για να τα αγοράσει. Μία μέρα, δύο υφαντές ήρθαν στην πόλη και, αφού άκουσαν πόσα χρήματα είχε ξοδέψει ο αυτοκράτορας για νέα ρούχα, κατέστρωσαν ένα σχέδιο. Θα τον έπειθαν ότι είχαν ένα ειδικό νήμα που ήταν αόρατο σε όποιον ήταν ανόητος ή ακατάλληλος για αξιώματα. Ο αυτοκράτορας ενθουσιάστηκε που θα είχε ένα τέτοιο κουστούμι και πλήρωσε ένα ικανοποιητικό ποσό για να το υφάνουν.
Μέρα με τη μέρα κάθονταν στους αργαλειούς τους προσποιούμενοι ότι ύφαιναν και τελικά του παρουσίασαν μια υποδυόμενη στολή, που υποτίθεται ότι ήταν φτιαγμένη από μια αόρατη κλωστή. Ο αυτοκράτορας φόρεσε το κουστούμι και έμεινε έκπληκτος που δεν μπορούσε να δει τίποτα. Μη θέλοντας, όμως, να φανεί ανόητος ή ακατάλληλος, δεν είπε τίποτα και αφού το φόρεσε, βγήκε μια βόλτα στην πόλη. Οι κάτοικοι σοκαρίστηκαν όταν τον είδαν γυμνό, αλλά δεν ήθελαν προκαλέσουν τον αυτοκράτορα και έτσι προσποιήθηκαν ότι τους άρεσε. Τότε, ένα παιδί που ξέφυγε από τους γονείς του, έτρεξε στον αυτοκράτορα και αναφώνησε: «Δεν φοράτε τίποτα!». Μετά από αυτό το γεγονός, οι κάτοικοι της πόλης ψιθύριζαν μεταξύ τους, αλλά δεν το είπαν ποτέ στον αυτοκράτορα, με τον ίδιο να περπατά στους δρόμους της πόλης πιο περήφανος από ποτέ.
Έτσι, με αυτή την παραβολή γίνεται σαφής ο κίνδυνος να περικυκλωνόμαστε από ανθρώπους που φοβούνται να μας πουν την αλήθεια. Γι’ αυτό, καλούμαστε να φτιάξουμε τις συνθήκες εκείνες που οι άνθρωποι τριγύρω μας δεν θα φοβούνται να μας πουν τη γνώμη τους. Όπως καλούμαστε να κάνουμε και εμείς. Έτσι, είτε λέμε τη γνώμη μας σε κάποιον είτε κάνουμε μια δημόσια ομιλία, πρέπει πάντα να θυμάστε ότι αυτό δεν το κάνουμε για εμάς, αλλά για τους άλλους!
Νίκος Γιαννακόπουλος
Partner & Principal Public Speaking Coach
Author
