27.4.24. Ώρα 23:34. Δασικό Χωριό Ξάνθης. Έχουν περάσει 18 ώρες και 34 λεπτά από την ώρα εκκίνησης.
Στον τερματισμό με περιμένει ο Χρήστος Κατσάνος, ένας εκ των διοργανωτών του αγώνα ROC (Rodopi Challenge) μήκους 89χλμ και 4.800μ. υψομετρικής διαφοράς.
Με παίρνει αγκαλιά και με ρωτάει «Απόστολε, 18 μισή ώρες. Πες μου τι είναι»;
«Ο ωραιότερος αγώνας της ζωής μου του απαντάω» με τρεμάμενη φωνή και δάκρυα στα μάτια.
Όλα ξεκίνησαν πριν 21 περίπου ώρες. Η έναρξη του αγώνα ήταν στις 05:00 και ήξερα ότι για να μπορέσω να προετοιμαστώ τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά το «ορθό» θα ήταν να σηκωθώ 2 ½ ώρες νωρίτερα. Για να σηκωθώ στις 02:30 κοιμήθηκα περίπου στις 19:30 μετά από μία μεγάλη μερίδα μακαρονάδας με κόκκινη σάλτσα και αχνιστά μακαρόνια σπαγγέτι – χωρίς ενίσχυση της «αποθήκης» των υδατανθράκων δεν πας πουθενά!
Ξύπνησα λοιπόν με μεγάλη ευκολία κιόλας. Έκανα διαλογισμό, έφτιαξα 3 ρυζογκοφρέτες με φυστικοβούτυρο και ήπια μια μεγάλη κούπα καφέ που την βρήκα στο ισόγειο του ξενοδοχείου όταν κανείς ακόμα δεν είχε ξυπνήσει.
Στις 04:00 ήμασταν έτοιμοι, ντυμένοι και με όλο τον εξοπλισμό στη θέση του. Μέναμε περίπου 30’ μακριά από το σημείο εκκίνησης οπότε είχα ακόμα χρόνο να ξεκουραστώ και να αναλογιστώ τι είναι αυτό που πάω να κάνω.
Το όριο του αγώνα ήταν στις 00:30 άρα είχα στη διάθεση μου 19:30 ώρες για να κάνω αυτόν τον μεγάλο κύκλο και να επιστρέψω ξανά εκεί από όπου ξεκίνησα. Στο Δασικό Χωριό.
Χωρίς να το πολυκαταλάβω ξεκίνησα να τρέχω, με φακό στο κεφάλι και πολύ αργό ρυθμό έκανα τα πρώτα 7 χιλιόμετρα τα οποία ήταν κατηφορικά. Πολύς κόσμος λόγω του ότι είναι κατηφόρα και έχει ακόμα δροσιά ξεκινάει γρήγορα. Εγώ όχι, υπενθύμιζα διαρκώς στον εαυτό μου ότι ο αγώνας αρχίζει στο 60ο χλμ.
Μετά από 5 ώρες βρέθηκα στον πρώτο σταθμό ανεφοδιασμού του αγώνα στο χωριό Πρασινάδα. Εκεί βρέθηκαν να με εξυπηρετήσουν και να με υποδεχθούν με χαμόγελο πολλοί εθελοντές. Έφαγα (τραχανά και μακαρόνια), άλλαξα κάλτσες, πήρα μαζί μου νέες μπάρες & gel υδατανθράκωσης και συνέχισα.
Επόμενος σταθμός ήταν μετά από 15χλμ στο σημείο «Πάγκαλος». Εκεί έφτασα περίπου μετά από 3 ώρες καθώς η πορεία ήταν ιδιαιτέρως ανηφορική. Ακόμα, ήμουν πολύ καλά και ψυχολογικά και σωματικά. Καθώς φεύγω από τον σταθμό χτυπάει το κινητό μου τηλέφωνο – μαζί μου είχα ένα αδιάβροχο τηλέφωνο με κουμπάκια! Μπορεί να είναι εκτός εποχής ωστόσο σε αυτές τις συνθήκες ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να με συντροφεύει.
Στο τηλέφωνο βρήκα ειδοποιήσεις κλήσεων. Με είχε καλέσει ο Νίκος, ο Τεό, η Κωνσταντίνα, ο Βλάσσης και η μητέρα μου. Τους κάλεσα όλους πίσω.
Η ενέργεια που πήρα ισοδυναμούσε με μία κατσαρόλα από το μαγικό φίλτρο των Γαλατών και ακόμα παραπάνω! Μόνο αυτό χρειαζόμουν για να συνεχίσω. Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής εκείνη τη στιγμή έβαλε φωτιά στα πόδια μου και χωρίς να νιώσω τη συσσωρευμένη κούραση φτάνω στο 60ο χλμ στο σημείο ανεφοδιασμού στο χωριό Πρασινάδα όπου είχα βρεθεί ξανά πριν από 30 χλμ.
Αυτή τη φορά όμως ήμουν πιο δύσκολα. Ανεφοδιάστηκα, έφαγα καλά και αναχώρησα για τα τελευταία 30χλμ. ωστόσο κάτι δεν ένιωθα πολύ καλά. Είχα αρχίσει να κουράζομαι και τα οι τετρακέφαλοί μου πονούσαν αρκετά. Το γιλέκο τροφοδοσίας με ενοχλούσε και επίσης λόγω της θερμοκρασίας έβαζα και έβγαζα το αδιάβροχο jacket μου με αποτέλεσμα να χάνω χρόνο χωρίς ουσιαστικό λόγο. Για πρώτη φορά στον αγώνα δεν ήξερα πώς ένιωθα!
Για να κρατηθώ, τα μάτια μου εστίαζαν σε αυτά που κάποιος μπορεί να θεωρεί ως δεδομένα στην καθημερινότητα του. Το πράσινο ήταν περισσότερο έντονο και από μαρκαδόρο Stabilo! Το κίτρινο του ήλιου χρωμάτιζε τη φύση σαν έργο τέχνης. Ο ήχος από τα ρυάκια συναγωνιζόταν το καλύτερο Dolby surround που έχεις ακούσει στη ζωή σου.
Το μυαλό μου και η ψυχή μου εστίαζε όμως σε κομβικές στιγμές της ζωής μου.
Οι πιο άσχημες είχαν να κάνουν φυσικά με το θάνατο. Ο θάνατος του πατέρα μου, ο θάνατος του κολλητού μου.
Οι όμορφες είχαν να κάνουν με τους theSPEAKERS, με το πρώτο μου μεταπτυχιακό, με την ημέρα παραίτησης μου και με τα δύο μου σκυλάκια – τον Σπάρκυ και τον Έλβις, με τον πρώτο μου έρωτα. Ο πόνος με τροφοδοτούσε όσο και οι στιγμές ευτυχίας. Συνέχιζα. Αυτό έπρεπε να κάνω. Ακόμα λίγο.
Η έκφραση που έδινε και έπαιρνε στο μυαλό μου ήταν “One step at a time”. Ένα βήμα τη φορά λοιπόν.
Ήξερα ότι έπρεπε να κρατήσω δυνάμεις καθώς από εδώ και στο εξής ξεκινάει ο αγώνας. Αυτό είναι το πιο δύσκολο σημείο της διαδρομής. Ανηφορικό – εξαιρετικά ανηφορικό – από το 72ο χλμ. Δηλαδή εκεί όπου ξεκινάει περίπου η ανηφόρα του Θεολόγου. Όσο περνούσε η ώρα ο ήλιος έδυε. Ένας ακόμα παράγοντας που κλήθηκα να διαχειριστώ ευτυχώς όλοι οι αθλούμενοι έχουμε μαζί μας ισχυρούς φακούς κεφαλής ικανούς να φωτίσουν τη μισή πλαγιά του βουνού!
Μπαίνω στην ανηφόρα του Θεολόγου η οποία είναι κυριολεκτικά κάθετη. Με φακό στο κεφάλι, ζαλάδα και έντονη κόπωση. Οι παλμοί μου στον θεό. Έβλεπα και άλλους φακούς μέσα στο μονοπάτι να ανεβαίνουν αργά και σταθερά. Εάν η κόλαση είχε ανηφόρα τότε αυτή του Θεολόγου θα ήταν μία από αυτές. Επιστράτευσα ό,τι είχα και δεν είχα για να ανέβω και ταυτόχρονα να διαχειριστώ τη ζαλάδα μου η οποία είχε προκύψει από την υπογλυκαιμία και την αφυδάτωση. Την ίδια ώρα μου είχε τελειώσει το νερό. Δεν υπήρχαν άλλα ρυάκια. Έπρεπε να περιμένω έναν μικρό σταθμό στο 79ο χλμ. όπου φέτος θα είχε και νερό. Αυτή ήταν πραγματικά η σωτηρία μου. Οι άνθρωποι στον σταθμό είχαν ανάψει φωτιά και το σκηνικό μου θύμισε εικόνα από το μυθιστόρημα «Walden. Ή η ζωή στο δάσος» του συγγραφέα και φιλόσοφου Henry D. Thoreau. Ανατρίχιασα. Το βιβλίο αναφέρεται σε έναν νεαρό απόφοιτο του Χάρβαρντ ο οποίος εγκαταλείπει την πόλη και αποφασίζει να ζήσει στις όχθες της λίμνης Ουόλντεν, κοντά στο Κόνκορντ της Μασαχουσέτης. Χτίζει μόνος του μια μικρή καλύβα, φυτεύει ένα χωράφι με φασολιές, τρέφεται κατά κύριο λόγο με φρούτα και λαχανικά. Διαβάζει, γράφει, στοχάζεται, κρατάει ημερολόγιο, ανακαλύπτει τη δύναμη της επαφής με τη φύση. Για τα επόμενα δύο χρόνια προσπαθεί να συνδυάσει “την ευρωστία των αγρίων με την πνευματικότητα του πολιτισμένου ανθρώπου”, υιοθετώντας έναν τρόπο ζωής που έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα εκβιομηχάνισης της εποχής του.
Αυτό δεν κάναμε και οι 239 που συμμετείχαμε σε αυτόν τον αγώνα;
Κόντρα στο συνηθισμένο. Κόντρα σε αυτό που η κοινωνία ονοματίζει ως φυσιολογικό. Κόντρα σε αυτό που λογικά δε μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος. Να τρέξει στην οροσειρά της Ροδόπης 90 χλμ.
4 χιλιόμετρα πριν το τέλος και αφού τρέχω ήδη για 18 ώρες νιώθω μία έντονα θετική ενέργεια να με διαπερνά. Τα πόδια μου δεν πονάνε, η ζαλάδα έχει φύγει και εγώ τρέχω. Φτάνω στον τερματισμό. Σαν όνειρο. Πραγματικά σαν όνειρο. ΌΝΤΩΣ κατάφερα να τερματίσω; Όντως έτρεχα για 18 ½ ώρες; Μπορώ να αφιερώσω πλέον την προσπάθεια στον πατέρα μου σαν να είναι κάπου και με παρακολουθεί;
ΝΑΙ είναι η απάντηση! Δική του και δική μου η προσπάθεια. Τον κάναμε μαζί αυτόν τον αγώνα.
27.4.24. Ώρα 23:34. Δασικό Χωριό Ξάνθης. Έχουν περάσει 18 ώρες και 34 λεπτά από την ώρα εκκίνησης.
Στον τερματισμό με περιμένει ο Χρήστος Κατσάνος, ένας εκ των διοργανωτών του αγώνα.
Με παίρνει αγκαλιά και με ρωτάει «Απόστολε, 18 μισή ώρες. Πες μου τι είναι»;
«Ο ωραιότερος αγώνας της ζωής μου του απαντάω» με τρεμάμενη φωνή και δάκρυα στα μάτια.
*Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου κατά την προετοιμασία μου για τον αγώνα αλλά και εν γένει πιστεύουν σε αυτά που οραματίζομαι. Νίκο, Σωτήρη, Τεό, Γιάννη σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Απόστολος Κουμαρίνος
Founder theSPEAKERS
Public speaking champion
