Η ώρα είναι 22:24. 8 Ιανουαρίου 2024.
Τα μάτια μου κλείνουν. Το τσάι φασκόμηλο έχει γεμίσει αρώματα το δωμάτιο και το τζάκι καίει σαν να έχω μια πύρινη λαίλαπα στο δωμάτιο μου.
Ακούω το Reminiscence του Florian Christl στο repeat και αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα από την προετοιμασία της ομιλία μου. Ποιας ομιλίας; Την Κυριακή στις 14 Ιανουαρίου μιλάει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο παγκόσμιας φήμης συγγραφέας Robin Sharma (σαν όνειρο μου φαίνεται). Εκείνη την ημέρα λοιπόν έχω την ομιλία έναρξης. Την ομιλία πριν από τον R. Sharma. Τον άνθρωπο δηλαδή που με οδήγησε – χωρίς να το γνωρίζει (!) – στην ίδρυση των theSPEAKERS.
Βρίσκομαι στα Καλάβρυτα, σε απομόνωση και αφωνία. Προσπαθώ τουλάχιστον, δεν είναι εύκολο να κάνεις νοήματα όταν το πρωί πρέπει να παραγγείλεις το πρωινό σου.
Μου είπε ένας φίλος μου νωρίτερα «μα καλά, μόνος σου πήγες; Δεν μου αρέσει να πηγαίνω κάπου μόνος εκτός και εάν πρόκειται για επαγγελματικό σκοπό».
Μάντεψε! Ούτε εμένα μου αρέσει να είμαι μόνος. Δεν είναι εύκολο να είσαι μόνος. Φρόντισα να κάνω τα πάντα λοιπόν για να μη νιώθω μόνος. Διάλεξα δωμάτιο που κοιτάζει την πόλη που βρίσκομαι από ψηλά, έτσι τα φώτα της πόλης φεγγίζουν ζωή και δράση. Πήρα μαζί κάποια από τα αγαπημένα μου βιβλία. 25 στο σύνολο (δεν ήξεραν ότι μέσα στη βαλίτσα δεν έχω ρούχα αλλά βιβλία)! Ακόμα, πήρα μαζί φασκόμηλο, τσάι του βουνού και μελισσόχορτο. Έκανα τα πάντα για να είμαι άνετος. Άναψα το τζάκι, έβαλα μουσική, έφτιαξα τον φωτισμό. Η βροχή που πέφτει με νανουρίζει και όλα είναι τέλεια. Η καταπληκτική προετοιμασία για την ομιλία μου είναι εδώ. Και όμως. Κάτι συνεχίζει να λείπει. Όλα είναι στην εντέλεια. Αλλά λείπει το πιο σημαντικό. Αυτό που δε μπορεί να αντικατασταθεί.
Ποιο είναι αυτό; Η φλόγα της συντροφιάς.
Οι άνθρωποι μου. Αυτοί που αγαπώ. Αυτοί που πρέπει να με στηρίζουν και δεν «πρέπει» να με στηρίζουν.
Αφού σου λείπουν, μου είπε ο φίλος μου, γιατί έφυγες από την Αθήνα;
Όχι γιατί το απολαμβάνω αλλά γιατί έτσι θέλω να κάνω. Αυτή τη φορά είχα την ανάγκη να πάρω χρόνο. Να κλείσω το κινητό. Να μείνω με τα βιβλία, τις σκέψεις και το φασκόμηλο μου. Μια άλλη φίλη, πρόσφατη γνωριμία, μου έγραψε στο what’s app πριν λίγες μέρες «να ακούμε λίγο περισσότερο το κελάηδισμα των πουλιών το πρωί και τα γέλια των παιδιών στους δρόμους. Να αγαπάμε ό,τι αξίζει και να ξεχνάμε ό,τι χρειάζεται». Για αυτό ήρθα εδώ. Όχι γιατί θέλω να μου λείπουν οι άνθρωποι μου αλλά γιατί ήθελα να έρθω πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά είμαι και θέλω να νιώθω. Τον αέρα, τη βροχή, την ευγένεια, την ελευθερία, τη μυρωδιά του έλατου, τον ήχο του χώματος και την δροσιά της ανάσας. Την ανεμελιά, το αφιλτράριστο της ζωής και το αυθόρμητο της καθημερινότητας.
Αυτό που με βοηθά να βλέπω ξανά την αλήθεια μέσα μου. Χάνομαι πολλές φορές στην Αθήνα. Ξεχνιέμαι, παρασύρομαι. Πρωί – βράδυ και μετά πάλι ξανά από την αρχή. Δεν το θέλω.
Θέλω να είναι ως εξής. Πρωί. Τελεία. Μεσημέρι. Τελεία. Απόγευμα. Τελεία. Βράδυ. Τελεία. Και όχι ξανά από την αρχή. Δεν θέλω η μία μέρα να είναι ίδια με την επόμενη. Εάν έχεις δει τη «Μέρα της Μαρμότας» καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Ο Freddie Mercury, ο οποίος παραμένει 33 χρόνια μετά τον θάνατο του στους 3 καλύτερους lead singers όλων των εποχών, ήθελε να κάνει τα πράγματα διαφορετικά. Να κάνει τα πράγματα με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Έτσι έγραψε το Bohemian Rhapsody ενώ όλοι θεωρούσαν ότι θα είναι μεγάλη αποτυχία. Έτσι άλλαξε το όνομα του, έτσι έζησε ελεύθερα και απείθαρχα. Του κόστιζε τη ζωή του αλλά τουλάχιστον όσο την έζησε, την έζησε όπως ο ίδιος επιθυμούσε.
Όποτε βλέπω το κάδρο του στο γραφείο μου, μου θυμίζει αυτό ακριβώς. Να πηγαίνω ανάποδα. Να κάνω αυτά που φοβάμαι να κάνω. Να κάνω αυτά για τα οποία μπορεί κάποιος να γελάσει περιφρονητικά απέναντι μου. Μα φυσικά, τι νόημα θα είχε αλλιώς; Καλύτερα να γελάσει κάποιος με την ιδέα σου, παρά να την προσπεράσει.
Τι θα πω στην ομιλία μου την Κυριακή; Λίγη σημασία έχει το τι θα πω. Αυτό που έχει σημασία έχει τι θα νιώσω και τι θα νιώσεις όταν την εκφωνήσω.
Λέξεις, πράξεις, αντιλογίες, οπτικές, ερεθίσματα, κατευθύνσεις, απόψεις. Όλα οδηγούν στον ίδιο προορισμό και στοχεύουν στην ίδια προοπτική. Αυτή του συναισθήματος.
Τι θα πω τελικά την Κυριακή;
Αυτό που είπε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κάποια δεκάδες χρόνια πριν.
«Η ζωή μας αρχίζει να τελειώνει τη μέρα που θα σιωπήσουμε για σημαντικά πράγματα».
Ας ευχηθούμε αυτή η μέρα, να μην έρθει ποτέ.
Απόστολος Κουμαρίνος
Founder theSPEAKERS
Public speaking champion
