Θέλω να μοιραστώ μαζί σου μια ιστορία. Μια ιστορία για Βασιλιάδες και πιόνια.
Το 2001, βρέθηκα με τον κολλητό μου -Μάκη- στο βιβλιοπωλείο που συνήθιζα να πηγαίνω από τα πέντε μου. Στην κεντρική οδό της Πετρούπολης στα δυτικά προάστια. Ο Νίκος, ο ιδιοκτήτης δηλαδή, φάνταζε πάντοτε σαν πατρική φιγούρα. Ο άνθρωπος που θα απευθυνόμουν για να ρωτήσω το οτιδήποτε, από το σωστό χρώμα μαρκαδόρου και ακουαρέλας μέχρι το πως να ζητήσω το τηλέφωνο της Σοφίας όταν ήμουν στη Β’ λυκείου και δεν ήξερα πως να τη προσεγγίσω. Μη νομίζεις και μέχρι σήμερα αυτή παραμένει η σχέση μου με το Νίκο.
Εκείνη την ημέρα λοιπόν ήθελα να αγοράσω ένα βιβλίο στον κολλητό μου για τα γενέθλια του. Ξέρεις τι κάναμε; Όποτε είχε ο ένας από τους δύο γιορτή ή γενέθλια πηγαίναμε μαζί και διαλέγαμε το δώρο του άλλου. Τόσο φανερά και τόσο ξεκάθαρα. Δεν θέλαμε να υπάρχει χώρος για εντυπωσιασμούς και εκπλήξεις παρά μόνο καθαρή ανταπόδοση αγάπης και ευγνωμοσύνης. Στα 18 μας που τη βρήκαμε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη; Θα απαντηθεί μάλλον σε επόμενο άρθρο.
Μπαίνουμε λοιπόν στο βιβλιοπωλείο και ρωτάω το Νίκο ποιο βιβλίο θα μας πρότεινε ώστε αφενός να μη το βαρεθεί (ο Μάκης) και αφετέρου να έχει ένα σοβαρό ηθικό δίδαγμα. Δεν ξέρω γιατί αλλά ο Νίκος μας πρότεινε, χωρίς να το πολυσκεφτεί, το μυθιστόρημα “Ο Κόμης Μόντε Κρίστο” του Αλέξανδρου Δουμά. Αφού λοιπόν τον εμπιστευόμουν πλήρως, αγόρασα το βιβλίο, ζήτησα από το Νίκο να το τυλίξει. Εκείνος επέλεξε μια όμορφη κόκκινη και μπλε συσκευασία και κατόπιν το έβαλε σε μια σκούρα πράσινη χάρτινη τσαντούλα. Η συσκευασία σίγουρα φάνταζε πιο ελκυστική από το δώρο.
Ο Μάκης διάβασε το βιβλίο σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα και κατενθουσιάστηκε. Τον είχε συνεπάρει η ιστορία του Μόντε Κρίστο και ο τρόπος που διαχειρίστηκε τις έντονες ατυχίες που του έφερε η ζωή. Μου κίνησε το ενδιαφέρον. Το αγόρασα για εμένα αυτή τη φορά, φυσικά από το Νίκο και όχι μόνο αυτό αλλά σύντομα παρακολουθήσαμε και την αντίστοιχη ταινία στον κινηματογράφο. Βγήκαμε από την αίθουσα γεμάτοι χαρά και ενθουσιασμό έτοιμοι να κατακτήσουμε τη ζωή! Τι μπορεί να σε σταματήσει στα 18 σου;
Εγώ συγκράτησα μια έκφραση από το μυθιστόρημα η οποία έκτοτε αποτελεί τη στάση ζωής μου. Ο Μάκης επέλεξε μια άλλη, διαφορετική έκφραση.
“Στη ζωή είμαστε Βασιλιάδες ή πιόνια” ξεστόμισε ο Ναπολέων Βοναπάρτης και εγώ ένιωσα ήδη ότι το “ή” δεν έχει καμία θέση στην πρόταση! Σε αντίθεση, ο Μάκης συγκράτησε την έκφραση του Κόμη Μόντε Κρίστο που έλεγε ότι “Ο θεός θα μου δώσει δικαιοσύνη”.
Τόσο ίδιοι και όμως τόσο διαφορετικοί. Η έκφραση που διάλεξα εγώ δεν είχε καμία σχέση με αυτή που διάλεξε ο Μάκης και όμως μέσα από αυτόν έμαθα την πλήρη έννοια και αξία αυτής της έκφρασης.
Γιατί; Είναι πολύ απλό. Ο Μάκης ήταν πάντοτε πολύ καλύτερος σε όλα. Καλύτερος μαθητής, καλύτερος οδηγός, καλύτερος άνθρωπος. Με ουσία δίχως υπερβολές.
Το 2003 ο Μάκης “χάθηκε”. Έτσι ξαφνικά. Στις 26 Αυγούστου. Δεν έχει σημασία το “πως” και το “γιατί”. Το μόνο που είχε σημασία είναι ότι πλέον δεν υπήρχε. Τότε άρχισα να αντιλαμβάνομαι πιο έντονα και αληθινά την ουσία της έκφρασης που είχα “επιλέξει” αλλά και γιατί ξεκάθαρα σε όλη μου τη ζωή μέχρι τότε κινούμουν και φερόμουν ως “πιόνι”.
Χωρίς να αναλαμβάνω ευθύνη.
Χωρίς να εκτιμώ την οποιαδήποτε στιγμή.
Χωρίς να καταλαβαίνω τι σημαίνει να είσαι υγιής τόσο εσύ όσο και τα αγαπημένα σου πρόσωπα.
Χωρίς να αντιλαμβάνομαι ότι δε χρειάζεσαι κανένα τσιγάρο και κανένα ποτό όταν βγαίνεις, αρκεί να είσαι με το σωστό άνθρωπο.
Χωρίς να κατανοώ ότι το να έχεις 20 ευρώ στη τσέπη σου αποτελεί μεγάλο προνόμιο.
Τι σημαίνει τελικά “πιόνι” και τι “Βασιλιάς”; Δεν σχετίζεται επ’ ουδενί με καμία υλική ή χρηματική προσέγγιση. Δεν σχετίζεται με καμία προσέγγιση εξουσίας έναντι σε άλλους ανθρώπους.
Σχετίζεται αποκλειστικά και μόνο με τη διαχείριση, με την κατανόηση, με την εκτίμηση των δικών σου στιγμών. Των δικών σου αποφάσεων. Του δικού σου χρόνου.
Είσαι ευτυχισμένος με τις αποφάσεις σου; Κάνεις αυτό που πραγματικά αγαπάς; Μοιράζεσαι τη ζωή σου με τον άνθρωπο που είσαι ερωτευμένος, αγαπάς και σέβεσαι;
Λίγες μόνο, απλές ερωτήσεις για να καταλάβεις που είσαι και που θα ήθελες, εάν θέλεις δηλαδή, να πας.
Το βιβλίο μου “Βασιλιάδες ή πιόνια” εύχομαι και θα ήθελα να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τέλος του έτους και στην ουσία αποτελεί ένα παραμύθι ενηλίκων. Ένα παραμύθι ρεαλιστικών καταστάσεων με σκοπό να εμπνεύσει, να παρακινήσει πρωτίστως εμένα και να με κάνει καλύτερο, πιο ουσιώδη άνθρωπο. Εάν καταφέρει να “αγγίξει” και να παρακινήσει έστω και έναν από εσάς τότε ο σκοπός μου πραγματικά θα έχει επιτευχθεί και εγώ θα είμαι απόλυτα ευτυχισμένος!
Μέχρι τότε όποτε έρχεσαι σε δύσκολη θέση, όταν νιώσεις ότι τα πράγματα δεν συμβαίνουν όπως θα ήθελες ή η καθημερινότητα είναι “σκληρή” απέναντι σου ρώτα τον εαυτό σου:
Βασιλιάδες ή πιόνια;
*ξέρεις την απάντηση.
Απόστολος Κουμαρίνος
Founder – theSPEAKERS
