Τελικά οι ευχές βγαίνουν, εσύ όμως τις ευχόσουν εκ του ασφαλούς.
Ευχήθηκες να είχες περισσότερο ελεύθερο χρόνο να βλέπεις τα παιδιά σου, και τώρα έχεις πιο πολύ χρόνο από ότι θα μπορούσε να σου δώσει το σύμπαν και εσυ παραπονιέσαι ότι δεν έχεις τι να κάνεις μαζί τους.
Ευχήθηκες να είχες ελεύθερο χρόνο να διαβάσεις ένα βιβλίο, και τώρα έχεις για να διαβάσεις πολλά, αλλά παραπονιέσαι που δεν μπορείς να πας έξω για καφέ.
Ευχήθηκες να είχες ελεύθερο χρόνο να μπορούσες να μαγείρευες και να μην τρως έξω, και τώρα έχεις, αλλά παραπονιέσαι που κλείσανε τα εστιατόρια και τώρα τι θα φας.
Ευχήθηκες να είχες ελεύθερο χρόνο να διαβάσεις για τις πανελλήνιες και τώρα έχεις, αλλά παραπονιέσαι που δεν μπορείς να πιείς καφέ με τους φίλους σου.
Ευχήθηκες να μπορούσες να ανταποδώσεις την βοήθεια των γονιών σου/παππούδων σου, και τώρα μπορείς αλλά εσύ είσαι υγιής και τι να κάνουμε, δεν θα σταματήσουμε και τη ζωή μας κιόλας
Ευχήθηκες να είχες χρόνο να φτιάξεις το βιογραφικό σου, με ελπίδα για μια καλύτερη δουλειά αλλά τελικά χαζεύεις στα social media την ζωή των άλλων.
Ευχήθηκες να μην είχες σχολείο, αλλά δεν σκέφτηκες ότι εξαιτίας του σχολείου υπάρχουν σήμερα οι γιατροί που σώζουν τις ζωές μας και επιστήμονες που δουλεύουν πυρετωδώς για την θεραπεία. Η διαφορά είναι, ότι αυτοί αγαπούσαν το σχολείο, γιατί για αυτούς ήταν γνώση και όχι υποχρέωση.
Ευχήθηκες να μην υπήρχαν εμβόλια, και να που δεν υπάρχει εμβόλιο τώρα και προσπαθούμε να γίνουμε εμείς το εμβόλιο για τις ευπαθείς ομάδες για να τους προστατέψουμε. Το κατάλαβες μήπως τώρα;
Ευχήθηκες να απομονωθείς, να μην βλέπεις κανέναν, και έγινε αλλά δεν αντέχεις τον εαυτό σου τελικά όχι τους άλλους.
Ευχήθηκες να είχες χρόνο να ξεκουραστείς, αλλά τελικά δεν θέλεις
Εν κατακλείδι, το σύμπαν μας άκουσε και μας έφερε αντιμέτωπους με την αλήθεια μας.
Όλα ήταν δικαιολογίες τελικά, τίποτα από όλα αυτά δεν θέλαμε – ήμασταν ευτυχισμένοι.
Δώρα Τσιότσιου
