Σήμερα το πρωί πήγα για τρέξιμο μαζί με τη Στέλλα και τον Βλάσση. Παραθαλάσσια. Μακριά από το σπίτι μου. Το χάρηκα πολύ.
Άκουσα κάποια στιγμή τη Στέλλα να λέει σε μια γνωστή που χαιρέτισε στον δρόμο ότι όλοι είμαστε πρόσφατες γνωριμίες – “γνωριμίες καραντίνας”.
Έτσι είναι. Η καραντίνα έφερε στη ζωή μας πολλά όμορφα. Πήρε ωστόσο και άλλα τόσα.
Κατά τη διάρκεια του τρεξίματος, παρατήρησα ότι και οι 3 μας είχαμε έναν συγκεκριμένο ρυθμό ώστε να μην απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλο. Τον ρυθμό τον έδινε ο άτυπος αρχηγός της ομάδας που φυσικά ήταν η μοναδική γυναίκα της παρέας. Τι θέλω να πω όμως;
Ότι είμαστε οι άνθρωποι που επιλέγουμε να συναναστρεφόμαστε.
Ότι είμαστε οι άνθρωποι που επιλέγουμε να έχουμε δίπλα μας.
Ότι είμαστε οι άνθρωποι που επιλέγουμε να κοιτάμε.
Σε αυτή τη συγκεκριμένα παρέα, είχαμε έναν συγκεκριμένο ρυθμό. Μέχρι τόσο αποφασίσαμε να πάμε αυτό το πρωί. Εάν ήθελα να τρέξω πιο αργά ή πιο γρήγορα ή να μην είμαι παραθαλάσσια θα έπρεπε πολύ απλώς να ακολουθήσω κάποια άλλη παρέα. Κάποια άλλη στιγμή. Κάποιο άλλο μονοπάτι.
Ο “ρυθμός” του τρεξίματος δεν είναι τίποτε άλλο από τον “ρυθμό” της πραγματικής ζωής που καλείσαι να βρεις τη δική σου παρέα που δε θα σε αφήσει ποτέ πίσω αλλά ούτε και θα σε προσπεράσει. Εάν αυτό σου ακούγεται πολύ δύσκολο, κάνε υπομονή. Πίστεψε παραπάνω. Κάνε υπομονή. Θα έρθει.
Το να περνάς τις στιγμές σου με ανθρώπους που σε αποδέχονται όπως είσαι, που θέλουν να σε κάνουν καλύτερο, που σε κάνουν να χαμογελάς είναι οι άνθρωποι που, πραγματικά, καλείσαι να έχεις στη ζωή σου. Ξέρεις γιατί; Γιατί πολύ απλώς το πιο πολύτιμο αγαθό σου – ο χρόνος – δεν γυρίζει πίσω.
Μόνο διαχειρίζεται.
Μόνο κατευθύνεται.
Μόνο αξιοποιείται.
Και για το λόγο αυτό καλείσαι να τον περνάς με τους δικούς σου αληθινούς ανθρώπους.
Να τον περνάς με αυτούς που κάνουν τον χρόνο να δείχνει “μεγαλύτερος”.
Άλλωστε, μια καλή στιγμή αξίζει όσα χίλια χρόνια. Σωστά;
Α. Κουμαρίνος
Founder – theSPEAKERS
