Προσοχή! Αυτό το άρθρο δεν έχει επιμορφωτικό αλλά “αφυπνιστικό” χαρακτήρα με μία δόση πρόκλησης. Διαβάστε το με δική σας ευθύνη…
Σε αντίθεση με τα όσα έχω συνηθίσει να γράφω που σκοπό έχουν το να μοιράζομαι μαζί σας γνώσεις τις οποίες μπορεί να μην έχετε μιας και ειδικεύομαι σε κάτι πολύ συγκεκριμένο, σήμερα αποφάσισα να γράψω ένα κείμενο που θα ταυτίζεται την εξής νοητική εικόνα:
Φανταστείτε πως δύο μεγάλα, δυνατά χέρια σας πιάνουν από τους ώμους και αρχίζουν να σας ταρακουνούν όχι πολύ νευρικά αλλά όχι και πολύ απαλά. Τόσο όσο για να μπορέσουν να ενεργοποιηθούν όπως λέμε επιστημονικά οι νευρώνες του εγκεφάλου σας και να ξεκινήσει η παραγωγή συγκεκριμένων ορμονών, οι οποίες θα αποφέρουν το αποτέλεσμα της επαγρύπνησης. Ή πολύ πιο απλά αυτό που λέει ο θυμόσοφος λαός, ένα ταρακούνημα για να ξυπνήσουμε.
Μου αρέσουν πολύ τα κοινωνικά πειράματα, μεγάλος θαυμαστής τους είμαι για την ακρίβεια, και όποτε βρίσκω λίγο χρόνο μου αρέσει να παρατηρώ ανθρώπους, συμπεριφορές και καταστάσεις. Κάτι που μου το έμαθε ένας από τους αγαπημένους μου καθηγητές στα πρώιμα χρόνια των σπουδών μου. Εδώ και αρκετό καιρό πραγματοποιούσα ένα τέτοιο πείραμα λοιπόν.
Κάθε φορά που βρισκόμουν σε μία παρέα, προσπαθούσα να παρατηρήσω τις κινήσεις των ανθρώπων όταν βρίσκονταν σε μία άβολη συζήτηση. Σε μία κουβέντα που δεν τους προκαλούσε ίσως ανασφάλεια, εκνευρισμό, θυμό, φόβο ή κάποιο άλλο αρνητικό συναίσθημα. Τα αποτελέσματα με εξέπληξαν.
Αυτό που παρατήρησα είναι ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων κάθε φορά που μπαίνει σε μία ανταλλαγή απόψεων που διαφωνούν μεταξύ τους αντί να ακούει προσεκτικά τον άνθρωπο που διαφωνεί μαζί τους προσπαθεί να “χτίσει” μία επιχειρηματολογία. Έναν αντίλογο που μπορεί να είναι τελείως άσχετος με τις απόψεις του συνδιαλεγομένου του, απλά για να έχει κάτι να πει και να μπορέσει να έχει τον τελευταίο λόγο. Γιατί; Μα φυσικά γιατί σε κανέναν δεν αρέσει να έχει άδικο. Αυτό μπορείτε κι εσείς να το παρατηρήσετε. Θα δείτε μικρές κινήσεις στα δάχτυλα των χεριών, αλλαγές στη στάση του σώματος, ίσως κάποιο συνοφρύωμα, όλα αυτά είναι σημάδια έλλειψης προσοχής.
Ένας από τους βασικότερους κανόνες που ακολουθούμε στους theSPEAKERS είναι το να μαθαίνουμε να ακούμε τον συνομιλητή μας, να αφουγκραζόμαστε τις σκέψεις του και να μπορούμε να συμμετέχουμε σε εποικοδομητικούς διαλόγους είτε αυτοί καταλήγουν σε συμφωνία είτε σε διαφωνία. Για να συμβεί όμως αυτό χρειάζεται να μάθουμε να πατάμε φρένο, χρειάζεται να μάθουμε να ακούμε.
Το “μάθε να ακούς” είναι μία φράση κατ’ εμέ σπουδαία, αρκετά επιτακτική αλλά τρομερά συμβουλευτική και πίσω της κρύβει όλη τη μαγεία του διαλόγου. Γιατί ένας εξαιρετικός ομιλητής πρώτα ακούει, ύστερα αφουγκράζεται και στη συνέχεια απαντάει.
Ας έχουμε λοιπόν όλοι μας στο μυαλό μας ως προτεραιότητα όχι το να μιλάμε μόνο σωστά αλλά και το να ακούμε σωστά. Μαθαίνοντας αυτό τότε θα έχουμε κάνει τη μισή δουλειά…
Νίκος Βόπης
Ph.D. candidate in Modern Psychology at Yale University
NLP-CHA Master /Mind Trainer theSPEAKERS
