Το ότι μετράμε το χρόνο, δηλαδή, σημαίνει πως επικοινωνούμε και καλύτερα; Όχι. Ή μάλλον όχι απαραίτητα.
Θεωρώ ότι όσο περισσότερο ασχολούμαστε με το χρόνο τόσο περισσότερο ασχολείται κι αυτός μαζί μας και το αντίστροφο. Είναι μια αμοιβαία σχέση που λειτουργεί προς όφελός μας, όταν δε μας ενδιαφέρει ο χρόνος, μα λειτουργεί εις βάρος μας, όταν κοιτάμε διαρκώς την ώρα. Η παγίδα εδώ είναι πως ορίζουμε όλες τις καθημερινές δραστηριότητές μας με βάση το πρόγραμμα του χρόνου. Μόλις, λοιπόν, έχουμε την υπόνοια πως κάποια από αυτές ενδέχεται να καθυστερήσει, τότε, μας καταλαμβάνει άγχος, στρες, οργή, θυμός και άλλα αρνητικά συναισθήματα, τα οποία πέρα από τις επιπτώσεις στη σωματική και ψυχική μας υγεία, λειτουργούν ως τροχοπέδη στην επικοινωνία μας με άλλους ανθρώπους.
Αντί να αναφερθώ σε χιλιάδες παραδείγματα της καθημερινότητας θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω την εικόνα που έχω αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου, κάποιων νηπιακής ηλικίας παιδιών που παίζουν. Παρατηρήστε τα. Είναι απορροφημένα στα παιχνίδι τους τόσο πολύ που δεν τους ενδιαφέρει καθόλου η ώρα. Αν κουραστούν θα κοιμηθούν. Αν πεινάσουν θα φάνε. Και αν τα αφήσουμε ελεύθερα, θα κάνουν αυτά που θέλουν όποτε νιώθουν την ανάγκη να τα κάνουν. «Κακομαθημένα» θα σκεφτούν κάποιοι.
Ωστόσο, αυτός ο χαρακτηρισμός είναι μια έννοια που ίσως, άδικα, θα τους την αποδώσουμε. Στην ουσία, αυτό που πραγματικά είναι, καθορίζεται από τη σχέση τους με το χρόνο. Κι επειδή η αντίληψη του χρόνου δεν τα πάει και πολύ καλά με τούτες τις ηλικίες, αυτό που πραγματικά είναι, εγώ, θα το αποκαλούσα, ευτυχισμένα!
Το ζητούμενο είναι πάντοτε η ευτυχία. Πώς, όμως, να είμαστε ευτυχισμένοι όταν δεν έχουμε χρόνο; Εκφράσεις του τύπου «δεν προλαβαίνω», «ένα 24ωρο δε μου φτάνει», «να είχα άλλη μια ώρα» είναι ένα μικρό δείγμα αυτών που ακούμε ή λέμε και οι ίδιοι κάθε μέρα. Ξαφνικά, αισθανόμαστε τον χρόνο να τελειώνει λες και είναι οξυγόνο στο διάστημα! Πώς μπορούμε, άρα, να σπάσουμε αυτήν την αλληλουχία του χρόνου και να ξεφύγουμε από το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των 24 ωρών; Πρακτικά είναι αδύνατο γιατί ακόμη κι αν τα καταφέρουμε το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων του πλανήτη σχεδιάζει τη ζωή του με βάση το συγκεκριμένο χρονικό μοτίβο.
Στο μάθημα της Φυσικής, μια από τις πιο γνωστές εξισώσεις που μας μαθαίνουν είναι αυτή της ταχύτητας όπου U = d/t. Η ταχύτητα, δηλαδή, ορίζεται από το λόγο του κλάσματος της απόστασης προς το χρόνο. Φανταστείτε να είχατε τη δυνατότητα να απαλείφατε εντελώς την έννοια του χρόνου από την παραπάνω εξίσωση. Το παράδοξο που θα σχηματιζόταν θα μας έλεγε πως η ταχύτητα ισούται με την απόσταση ή αλλιώς όσο πιο γρήγορα πηγαίνουμε τόσο πιο μακριά θα φτάσουμε σε μια δεδομένη στιγμή.
Σας μπέρδεψα; Μα, φυσικά και σας μπέρδεψα! Παρόλα αυτά, αυτή η τρελή θεωρία κρύβει μια αλήθεια! Αν βγάλουμε το χρόνο από τη ζωή μας τότε όσο πιο γρήγορα κινούμαστε τόσο πιο μακριά θα πηγαίνουμε. Αν δεν κάνουμε τίποτα και στεκόμαστε ακίνητοι, δεν πρόκειται να φτάσουμε πουθενά κι αυτό μας εμποδίζει, ώστε να διανύσουμε την απόσταση που χρειάζεται για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας! Νομίζω ότι, πια, έχει έρθει η ώρα να πάρουμε το χρόνο στα χέρια μας.
Θεοχάρης Λεζπουρίδης
