Α΄ μέρος
«Τίποτα δεν είναι πιο μεγάλο, αφού αυτός είναι το μέτρο της αιωνιότητας. Τίποτα δεν είναι πιο μικρό αφού δε φτάνει για τα σχέδιά μας. Τίποτα δεν είναι πιο μακρύ γι’ αυτόν που περιμένει, για τον άρρωστο που πονάει. Τίποτα δεν είναι πιο σύντομο γι’ αυτόν που είναι ευτυχισμένος. Εκτείνεται μέχρι το άπειρο σιγά – σιγά. Όλοι οι άνθρωποι τον παραμελούν και όλοι λυπούνται για την απώλειά του. Τίποτα δε γίνεται χωρίς αυτόν. Μας κάνει να ξεχνάμε ό,τι είναι ανάξιο για το μέλλον ενώ χαρίζει την αθανασία στα άξια !» – Βολταίρος (1694 – 1778).
Είναι αλήθεια, ο χρόνος έχει πολλές μορφές κι ακόμη περισσότερες διαστάσεις! Ο Βολταίρος μας χαρίζει μια φιλοσοφική προσέγγιση του χρόνου, ενώ ο Άλμπερτ Αϊνστάιν έχει γίνει παγκοσμίως γνωστός με την περίφημη «Θεωρία της Σχετικότητας»! Για ολόκληρο, σχεδόν, τον κόσμο ο χρόνος δεν είναι παρά ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που κυλάει διαρκώς και ασταμάτητα.
Όσο αφορά στο χρόνο ο στοχασμός είναι αρκετά δύσκολος, αφού καθένας μας τον αντιλαμβάνεται διαφορετικά, ενώ η επιστημονική εξήγησή του απαιτεί γνώσεις που ελάχιστοι έχουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν πλήρως! Οπότε τι μπορούμε εμείς, οι περισσότεροι, να κάνουμε για το λόγο αυτό; Ορίζουμε, φυσικά, το χρόνο μέχρι τα όρια που μπορούμε να καταλάβουμε. Για εμάς, λοιπόν, ο χρόνος αντιστοιχεί σε 365 ημέρες. Αυτές με τη σειρά τους έχουν τις δικές τους υποδιαιρέσεις σε ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα, δέκατα του δευτερολέπτου και ούτω καθεξής. Κάθε ημέρα που περνάει ορίζεται από 24 ώρες και – τικ τοκ – με έναν καταπληκτικό τρόπο το ρολόι μας ξεκινάει και πάλι να μετράει το ίδιο μοτίβο την επόμενη ημέρα!
Ωστόσο, η μέθοδος με την οποία αντιλαμβανόμαστε και μετράμε το χρόνο δεν είναι παρά μία ψευδαίσθηση που προέκυψε όταν ολόκληρη η ανθρωπότητα συμφώνησε με τέτοιον τρόπο που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί τη μεγαλύτερη, παγκόσμια συνωμοσία όλων των εποχών! Παρόλο που όλα έγιναν για την ευρύτερη επικοινωνία όλων των ανθρώπων, αυτό μας άφησε ένα τεράστιο ελάττωμα! Ο τρόπος που ορίζουμε το χρόνο μας περιόρισε σε ένα φανταστικό «καλούπι» που είναι, σχεδόν, αδύνατο να σπάσεις.
Σκεφτείτε το λίγο καλύτερα. Φανταστείτε πως είστε παιδιά και κάποιος από την οικογένειά σας κάνει δώρο ένα όμορφο ρολόι. Έπειτα σας εξηγεί πώς να χρησιμοποιείται το ρολόι και ξαφνικά, δίχως να το έχετε συνειδητοποιήσει, έχετε πέσει στην παγίδα του χρόνου! Και έτσι ξεκινάει αυτό το αέναο μοτίβο των 365 ημερών, των 24 ωρών, των 60 λεπτών και πάει λέγοντας. Μάλιστα, ακόμη κι αν δε δεχόσασταν ποτέ αυτό το πανέμορφο ρολόι για δώρο, πάλι θα ερχόταν η στιγμή που θα αναγκαζόσασταν, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, να μπείτε μέσα σ’ αυτό το καλούπι! Γιατί; Μα, επειδή ο χρόνος, σε αυτή του την προσέγγιση, είναι μια μορφή επικοινωνίας που αποσκοπεί στον έλεγχο μιας τεράστιας μάζας δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
Μπορεί σε κάποιους να ακουστεί άσχημο αυτό που μόλις διαβάσατε μα, στην πραγματικότητα, αν δεν υπήρχαν κάποιες «σταθερές» με τις οποίες να συμφωνούμε όλοι, τότε δε θα ήμασταν τίποτα περισσότερο από μία ατελείωτη «Βαβέλ»!
Λεζπουρίδης Θεοχάρης
