«Κι ενώ αισθανόμουν χαμένη, εμφανίστηκαν οι theSPEAKERS»
Μεγάλη ευλογία να αγαπάς αυτό που κάνεις και ακόμα μεγαλύτερη να κάνεις αυτό που πραγματικά αγαπάς.
Ο λόγος έγκειται στην εργασιακή μου αναζήτηση. Ενώ όλα έδειχναν να βρίσκονται σε μία απόλυτη ισορροπία, εγώ βαθιά μέσα μου βασανιζόμουν χρόνια, καθώς ένιωθα ότι δεν είχα βρει την εργασιακή «ταυτότητα» μου.
Πέρασε καιρός για να καταλάβω, ότι δεν ήταν φυσιολογικό να μην είμαι χαρούμενη τις περισσότερες ώρες της ημέρας στην εργασία μου και ότι, παρά το ευχάριστο κλίμα και τις ικανοποιητικές αποδοχές, δεν υπήρχε η διάθεση να θυσιάσω πράγματα για αυτή. Στην προσπάθεια μου να βελτιώσω όλο αυτό, σκέφτηκα ότι, επιδιώκοντας την αλλαγή αρμοδιοτήτων, τα πράγματα θα γίνονταν καλύτερα. Θα επανερχόταν το πάθος και η διάθεση μου για εξέλιξη. Μάταια, δεν άλλαζε τίποτα απολύτως. Με στεναχωρούσε το γεγονός, ότι δεν περνούσα όσο χρόνο ήθελα με την οικογένεια μου, με πλήγωνε που δεν είχα τη δυνατότητα να συνοδεύσω την κόρη μου στο μπαλέτο, απογοητευόμουν τις μέρες που δεν υπήρχε κάποιος διαθέσιμος (εγώ ή ο μπαμπάς της), να την πάρει από τον παιδικό σταθμό και έπρεπε να μείνει για περισσότερες ώρες. Κουβεντιάζοντας αυτό τον προβληματισμό με τους κοντινούς ανθρώπους μου, σχεδόν όλοι προσπάθησαν να με «επαναφέρουν» στην πραγματικότητα με κλασικές παραινέσεις του τύπου: «κάτσε εκεί που κάθεσαι, δεν βλέπεις τι γίνεται εκεί έξω», «είσαι τυχερή που δουλεύεις και έχεις αυτές τις απολαβές», «έχεις μία οικογένεια πίσω σου», «πουθενά δεν είναι ρόδινα» κλπ. Μέρα με τη μέρα ένιωθα να «πνίγομαι», έψαχνα απεγνωσμένα λύση.
Και κάπου εκεί, κι ενώ αισθανόμουν «χαμένη», εμφανίζονται οι theSPEAKERS που είχα την ευλογία να τους γνωρίζω από τότε που αποτελούσαν απλώς μία ιδέα. Μία ιδέα που ξεχώριζε, γιατί στηριζόταν στα χρόνια μελέτης, την πίστη, το πάθος, την πειθαρχία για προσωπική εξέλιξη και είχε να μοιραστεί απίστευτα όμορφα πράγματα. Μία ιδέα που έμελε να είναι η πηγή της έμπνευσης και της παρακίνησής μου.
Αυτό που συνέβη λοιπόν, ήταν να λάβω ένα mail από τον Αποστόλη, ιδρυτή των theSPEAKERS, ο οποίος απλά μου είχε στείλει πληροφορίες από την σελίδα του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και με παρέπεμπε να «ρίξω» μια ματιά, να κάνω εγγραφή και να εκδηλώσω ενδιαφέρον σε ένα από τα e-learning courses που λάμβαναν χώρα τον προσεχή μήνα. Πράγματι, μελετώντας τα προγράμματα σπουδών τους, ξεχώρισα ένα από αυτά που αφορούσαν το Coaching – εδώ να αναφέρω ότι ουδέποτε είχα επαφή με το Coaching, απλώς διαβάζοντας τη θεματολογία των μαθημάτων, θεώρησα ότι ίσως με βοηθήσει να δω κάτι παραπάνω και να βρω τη λύση στο πρόβλημα μου – έτσι, δήλωσα τη συμμετοχή μου. Λίγες μέρες μετά, αφού είχε γίνει δεκτό το αίτημα στο Καποδιστριακό, ενημερώθηκα από την εργασία μου, ότι έπρεπε να δώσω εξετάσεις για μία πιστοποίηση, την οποία βάσει νόμου ήμουν υποχρεωμένη να κατέχω. Επειδή λοιπόν αυτό απαιτούσε πολύ διάβασμα, αυτομάτως, σκέφτηκα να δώσω παράταση στην ιδέα του Καποδιστριακού. Όσοι έχετε την τύχη, να γνωρίζετε τον Αποστόλη θα ξέρετε ότι κάτι τέτοιο δεν υπήρχε περίπτωση να μου το επιτρέψει. Και αυτό έγινε. Διάβαζα παράλληλα και για τα δύο. Υπήρξαν βράδια που έφτιαχνα καφέ στις 22.00 για να αντέξω το ξενύχτι. Μέρες που πήγα για δουλειά σχεδόν άυπνη. Μέρες που έχασα τους καφέδες με φίλους. Μέρες που έχασα το μπάνιο στη θάλασσα με τον άντρα μου και την κόρη μου γιατί έπρεπε να διαβάσω και να ολοκληρώσω τις εργασίες μου. Γιατί; Γιατί πέτυχα στις εξετάσεις για την πιστοποίηση που μου χορήγησε η εταιρία. Γιατί πήρα το πρώτο μου πτυχίο στο coaching. Γιατί συνεχίζω τις σπουδές μου, για να ακολουθήσω επαγγελματικά πλέον το Coaching. Γιατί εν τέλει, θέλω να βρίσκω τη «λύση» και σε άλλους ανθρώπους, ώστε να είναι πραγματικά ευτυχισμένοι.
Αυτή, λοιπόν, είναι η προσωπική μου ιστορία. Και την αφιερώνω στους the SPEAKERS.
Η αγάπη τους για την επικοινωνία, τη δημόσια ομιλία, την αυτοβελτίωση και την παρακίνηση ήταν ξεκάθαρα από την αρχή. Παρακολουθώντας κάθε τους βήμα, από τις ομιλίες μέχρι τη δραστηριότητα τους στα social media – άρθρα, posts, videos – και ο ρόλος τους στη δική μου ιστορία, εξέλιξαν το ενδιαφέρον μου σε ανάγκη να εμπλακώ κι εγώ ενεργά στην ομάδα τους.
Το πρωινό που είχαμε την πρώτη συνάντησή μας με την ομάδα θα μου μείνει αξέχαστο για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί γνώρισα ανθρώπους με ενέργεια και διάθεση για αυτοβελτίωση, ανθρώπους που είχαν την ανάγκη για ανιδιοτελή προσφορά και δεύτερον, γιατί ήταν ένα πρωινό με άπειρα χαμόγελα!
Σαν μητέρα, θα τολμήσω να πω ότι, στα μάτια μου οι theSPEAKERS είναι σαν ένα μωρό, ένα μωρό που θέλει τη φροντίδα, την τρυφερότητα και την αφοσίωση του ενήλικα για να μεγαλώσει, να εξελιχθεί και να γίνει μία σημαντική οντότητα προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Ό,τι ακριβώς νιώθω, ότι έχω την υποχρέωση να κάνω και με την κόρη μου.
Απόστολε, σε ευχαριστώ και σε ευγνωμονώ για όλα τα καλά που ήρθαν αλλά και για τα καλύτερα που έπονται!
Να μιλάτε από καρδιάς ακόμα και αν τρέμει η φωνή σας!
