Ιστορία από το ακυκλοφόρητο “Δώρο 2” του Στ. Ξενάκη

ΚΡΙΜΑ

Φίλες από τα παλιά. Συμμαθητές από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Ξαναβρεθήκαμε στο FB μετά από χρόνια. Είπαμε να συναντηθούμε. Όταν μοιράζεσαι το συναίσθημα, το χαμόγελο, τις αναμνήσεις, λες και ρίχνεις λάδι στη φωτιά και τη φουντώνεις.

Λες και την πολλαπλασιάζεις. Ζεσταίνεσαι μαζί της κι αν χρειαστεί τσουρουφλίζεσαι κιόλας. Μόνο μην την αφήσεις να σιγοσβήσει. Μην περάσεις ξώφαλτσα. Μην πας από τον περιφερειακό. Να πας απ’ το κέντρο. Κι ας έχει κίνηση. Κι ας έχει φασαρία. Ζωή τη λένε τη φασαρία.

Βρεθήκαμε λοιπόν με τα κορίτσια κι ήταν πραγματικά σα να μην πέρασε μια μέρα. Στα μάτια μας έβλεπες τις φατσούλες της τρίτης δημοτικού, τα μικρά χεράκια και τα ποδαράκια στα θρανία. Τα αγχωμένα προσωπάκια όταν ο δάσκαλος μας σήκωνε και δεν ξέραμε το μάθημα.

Σε κάποια φάση η μία φίλη είπε μια ιστορία. Για μια σχέση της. Μπαίνει η φίλη μου λοιπόν στο αεροπλάνο κι ο άγνωστος τύπος την έχει «κλειδώσει» με το βλέμμα του. Η φίλη μου κάθεται στη θέση της κι ο τύπος πλησιάζει. «Μπορώ να κάτσω δίπλα σας?» την ξαφνιάζει. «Φοβάμαι πως όχι» του απαντάει εκείνη. «Κάθεται άλλος».

ΚΡΙΜΑ της λέει με νόημα ο τύπος και συνεχίζει παρακάτω. Αυτό το ΚΡΙΜΑ ήταν αρκετό να ταράξει τη φίλη μου. Να απογειώσει το συναίσθημα. Στη διάρκεια της πτήσης αναζητούσε το βλέμμα του. Με τα πολλά, μετά από καιρό το μοιραίο έγινε.

Εγώ έχω μείνει να συλλογίζομαι το ΚΡΙΜΑ. Έχω μείνει να αναλογίζομαι τη δύναμη των λέξεων. Μία λέξη ήταν το ΚΡΙΜΑ. Πέντε γράμματα. Πέντε γράμματα που πυροδότησαν μια έκρηξη. Έφεραν τα πάνω κάτω. Δημιούργησαν μια σχέση. Άλλαξαν δυο ζωές.

Οι λέξεις έχουν τεράστια δύναμη. Προσδιορίζουν αυτό που νιώθουμε και το επικοινωνούν. Χτίζουν ή γκρεμίζουν. Κάθε λέξη είναι ένα τουβλάκι LEGO. Έχεις να διαλέξεις το σχήμα, το μέγεθος, το χρώμα. Πάνω από όλα όμως έχεις να διαλέξεις που και πώς θα το βάλεις. Για τις ανάγκες του δικού σου LEGO. Όχι του γείτονα.

Συχνά χρησιμοποιούμε τις λέξεις σα να ‘ναι σκουπίδια. Σα να θέλουμε να τις ξεφορτωθούμε. Σα να μην έχουν καμία αξία. Σα να’ ναι κενές, τζούφιες, άχρηστες. Σα να μην έχουν καμία αποστολή. Κι όμως οι λέξεις σου είναι τα τουβλάκια σου. Οι λέξεις σου είναι η ζωή σου.

Είναι λοιπόν ένας τυφλός επαίτης στο δρόμο. Έχει γράψει πάνω στο χαρτόνι ΤΥΦΛΟΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ. Περνάνε οι περαστικοί και του αφήνουν αραιά και που κάποια κέρματα. Μετά από λίγο περνάει μια καλοντυμένη τύπισσα, σκύβει, παίρνει το χαρτόνι και ξαναγράφει το μήνυμα. Φεύγει. Με το που φεύγει, λες κι ανοίγουν οι ουρανοί. Οι περαστικοί αρχίζουν ξαφνικά να του αφήνουν μπόλικα λεφτά. Ο τυφλός τα έχει χάσει. Μετά από ώρα ξαναπερνάει η τύπισσα. Ο τυφλός την αναγνωρίζει. «Τι έκανες?» την ρωτάει με αγωνία. «Απλά, άλλαξα τις λέξεις» του χαμογελάει κι η κάμερα κλείνει δείχνοντας το καινούργιο μήνυμα:

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΕΡΑ ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΗ ΔΩ.

Κάπου εκεί κλείνει το βιντεάκι:

Άλλαξε τις λέξεις σου, άλλαξε τη ζωή σου.

Στέφανος Ξενάκης